Bye bye Blue Mountains Hello port Macquarie

Omdat Sara zo ziek was hebben we gezorgd dat het huis goed schoon was bij vertrek. Nog een extra orange juice uitgeperst en weg gingen we. We hadden een lange rit voor de boeg, zo'n 520 km met een tussenstop bij Hawks nest. Een plaatsje van niks maar er zouden in de baai dolfijnen zwemmen.

Het werd de eerste voet in de grote oceaan. Een stil strandje, helaas geen dolfijnen maar wel een zeepaardje op het strand en prachtig blauw water. De kinderen trokken steeds meer kleren uit. Helemaal opgekikkerd vervolgden we onze reis en namen de toeristische route via Laurieton. Het was toch al weer donker en de vele dode dieren langs de kant van de weg waren stille getuigen van de vele ongelukken. Ik werd best zenuwachtig, we werden door een tegenligger geseind met knipperende lichten. Eerst dachten we nog dat er iets aan onze auto was maar toen zagen we twee wallabies aan de rand van de weg rustig te zitten grazen. Zich van geen enkel gevaar bewust. Een sprongetje opzij en ze waren het haasje. Gelukkig gebeurde er niets, vroegen we de weg bij het benzinestation waar we allervriendelijkst een kaart kregen met een routebeschrijving erop gekalkt voor ons (I'll write the street names large on the map so you can read it in the dark. No worries) en kwamen om half zes bij Kim en Christine aan.

Christine liet ons de gevulde koelkast zien, we kregen een flesje wijn, ze toonde de vele boeken en Lego en wenste ons veel plezier. We togen aan onze avondmaaltijd, simpele pasta met kaas. We hadden niet echt inkopen gedaan, maar nu nog de weg op durfde ik echt niet.

De volgende ochtend liepen we via een klein stukje rainforest naar de lighthouse beach. We waren meteen heel enthousiast, dat leek wel een walvis die we zagen! De kinderen renden het strand op en gingen na de onder water verdwenen walvis, of zou het toch een golf geweest zijn... schelpjes verzamelen. plots zagen Roos en ik een paar dolfijnen voorbijzwemmen. Het rennen tot aan de top van de vuurtoren had geen zin, ze zwommen te snel voorbij. Zo nu en dan zagen we nog (nu zeker weten!) een walvis uit het water komen, wel ver weg, maar echt zooo vet! Roos en Daan besloten nog verder te zoeken naar schelpen en te spelen met de branding tot ze bijna uit het zicht waren. Heerlijk ontspannen liepen we terug naar ons huisje, met onderweg nog punkieduiven en coockerakoos te hebben gezien.
Daar lunchten we even voordat we ons gingen opmaken voor ons bezoek aan het koala hospital.
Hoe dit was horen jullie van Roos.