To go, Tugun

De volgende dag. Na ons bijzondere bezoek aan het koala hospital, waar roos over heeft geschreven , moesten we helaas vertrekken voor de volgende 500 km. Helaas, want Port Macquarie heeft ons zo versteld doen staan met haar prachtige stranden, kliffen, natuur, vergezichten, mogelijkheden, things to do en wildlife, dat we hier echt nog zouden willen blijven. Voor ons vertrek besloten we dan ook nog een wandeling te maken naar een uitzichtpunt om walvissen te spotten, door onze hosts verteld. Onbekend bij toeristen en dus helemaal voor jezelf. Maar voordat we gingen wandelen liep ik nog even naar de heilige boom in de tuin. Kim en Christine hebben een eucalyptus waar heel regelmatig een koala inzit, maar helaas was hij al een week niet meer gesignaleerd. Ik ging kijken of hij er nu wel was. Tegen de opkomende zon in zag ik helaas niets. Ik wilde al weglopen toen Kim naar buiten kwam en me wees op de donkere vlek in de boom. Jawel, de koala was er! En sterker nog, nadat inge en de kinderen er waren bewoog hij ook nog. Hij at twee blaadjes en sliep verder. Supercool. Ik begreep wel dat ik als koalawatcher nog veel te leren heb. Op voor some whalewatching. De korte wandeling ,langs helaas een aangereden wallaby, was weer prachtig, een strakblauwe hemel en af en toe een glimp van de oceaan. We liepen het pad in langs de kliffen naar het uitzichtpunt, we wilden nog steeds walvissen zien. Bij aankomst zag Daan herten wegrennen, wel zes, en ook twee rots wallaby's zetten het op een... uh. ...springen. We tuurden over de oceaan en zagen in de verte wat spuitwolken van walvissen. Tot een echte close encounter is het tot nu toe nog niet gekomen. Bij terugkomst onze spullen in de auto en dus helaas vaarwel. Het eerste stuk schoot totaal niet op. 100km in anderhalf uur dankzij de vele weg opbrekingen. In dit tempo zouden we nooit voor het donker er zijn. Road work in Australië betekent vele km 80 rijden en vele stoere mannen met helmen, zonnebrillen die in groepjes naar de weg staan te kijken wat er moet gebeuren denk ik, of die net een bord "stop" of "slow down" staan. Bij Woolgoolga, ook weer een tip van onze hosts Kim and Christine, hielden we na 150 km en twee en een half uur rijden een stop bij een prachtig, rustig strand. Helaas geen café, dus voor inge geen coffee. Wel een wandeling over rotsen naar de zee en schelpen zoeken. De rest van de 350 km ging voorspoedig. Zelfs zo dat we voor het donker in Tugun aankwamen. We werden verwelkomt door Sean een, road worker uit Queensland, wiens favoriete zin "no worries mate" was! We voelden ons gelijk op ons gemak en onze woning was prachtig:2 kamers ,een aparte keuken en natuurlijk het zwembad. Ook was er een hondje:sam Roos & Daan wilden gelijk een duik nemen en dat was prima na de lange trip. De volgende ochtend waren de kids alweer vroeg in het water te vinden. Het weer was prima en 's middags besloten we nog een kort bezoekje te brengen aan jellaruwa, aboriginal center, om ook nog wat mee te krijgen van de oorspronkelijke bewoners. Het center zelf was een kleine ruimte met een muurschildering wat bomen en opgezette dieren. Ook hingen er 5 foto's met verhalen over beroemde aboriginals uit de streek. Een verhaal ging over drie broers die rond 1900 weggehaald werden bij hun ouders om in een blank tehuis opgevoed te worden tot blanke Australiërs duizend kilometer van hun geboortegrond. De grond waar je bent geboren is alles voor een aboriginal, dus deze jongens waren doodongelukkig en besloten te ontsnappen en terug te lopen naar huis. Dit lukte na enkele maanden. Daarna bleven ze bij hun familie, maar waren doodsbang, want op vluchten uit een tehuis stond de doodstraf.
Zulke verhalen over menselijk leed en onrecht maken indruk en geven je inzicht over onze " superieure blanke denkwijze" waarop we de wereld bekijken vanuit ons perspectief. De aboriginals zijn fascinerend. Maar daar plaatsen we nog een andere blog over. Maar in het center was geen aboriginal te zien. Daar bleek je veel dollars voor te moeten betalen en dan zou hij een rookceremonie met je doen (gras aansteken en de rook in je gezicht blazen) en je verhalen vertellen over dit stuk gebied. Best goed geïntegreerd in het kapitalisme al zeg ik het zelf. Nu liepen er ook twee scholen rond op schoolreis in hun schooluniform dus wij besloten zelf de wandeling op Burleigh Heads te maken. Achter het center lag een bos op een rots, die heilig was voor de aboriginals van de streek. Het was een oud bos met grote enorme bomen, wortels die uitliepen in waaiers en lange lianen aan de takken. Halverwege weer een uitkijkpost over de oceaan. Wederom wat walvissen heel in de verte en een verhaal over hoe de aboriginals vriendschap hadden gesloten met een dolfijn, die hun hielp met de jacht. Ze deelden de opbrengst van de visvangst. Na de wandeling inkopen gedaan bij de coles en terug naar huis voor een duik in de pool. Intussen koelde het buiten al af en was de duik vooral heel koud. Toch was tikkertje in het zwembad leuk en tijdens het eten hebben we gezellig Antz gekeken op dvd, die in het huis aanwezig was, Nederlands gesproken. Na het eten de gebruikelijke klompmagneetjes gegeven aan Sean en Kim. We hebben vanuit Nederland souvenirs meegenomen voor al onze slaapadressen. En wat is er dan toepasselijker dan klompjes met een magneet erachter. De volgende dag gaan we de auto inruilen voor de camper. We've still got the drive!