Heading for Noosa Heads

We worden er al handig in, camper inpakken en wegwezen. Het is een beetje puzzelen maar het gaat. Eerst het zoldertje leeghalen en dan pas inschuiven, anders is het te zwaar. Dan weer alle slaapzakken, kussens, tassen en bal erop gooien, dichtmaken en dan kan de benedenverdieping aan kant. Eerste drie plankjes eraf en in de bak, kussens annex matrasdelen weer langs de kant, grote plank eraf en buitenom achter de bestuurdersstoel, nog een keer alles schoonvegen want het is toch potverdorie weer een grote zandbak. Als laatste de elektriciteitskabel loshalen en in de andere bak doen en we zijn weer klaar om te gaan. Nadat we drie meter hebben gereden horen we een opeens een klap. Shit, de laatjes vergeten te vergrendelen. Even stoppen... Richtingaanwijzer uit, oeps weer per ongeluk de ruitenwisser aangezet haha, dit gaat nog vaak gebeuren deze vakantie, laatje gefixt en we zijn eindelijk onderweg naar Noosa. We nemen de prachtige kustroute en maken een tussenstop bij het Noosa National Park. Een bos dat tot aan de kust doorloopt, met prachtige rotsen en zandstrandjes. We beginnen bij de boiling pot, een baai zeer geliefd bij surfers. Het stikt er dan ook van. Ze doen een beetje denken aan zeehonden, liggend op hun plankje in het water, wachtend op de juiste golf. En blijkbaar zijn die er niet zoveel. We wandelen richting Dolphins Point, met de hoop om dolfijnen te zien zwemmen. Daan liep beneden langs over de stenen, wij over het mooi aangelegde pad. Ze houden echt veel rekening met invaliden met alle boardwalks. We kwamen in plaats van rolstoelers veel surfers tegen die op blote voeten en allen met gelijke looks (een zwart surfpak, beetje gespierd en halflange haren) hun plank aan het sjouwen waren op weg naar een goeie plek om de zee in schuiven. Het deed me erg denken aan het ongemak van skis sjouwen, het onderdeel dat ik elke vakantie probeer uit te bannen. Nee, vooralsnog leek surfen nog niet op mijn lijf geschreven. Inmiddels keken we gespannen om elke hoek of we al wat zagen behalve een kluitje plankliggers. Maar hoe we ook tuurden, de brekende golven tegen de kust telden, geen dolfijn of walvis (hadden we ook goed gevonden) te zien. We besloten door te lopen naar Hells Gate. Een meer off the road track met een behoorlijke klim, niet geschikt voor de invalide 2wheel drive, we kwamen meteen ook niemand meer tegen. Gelukkig ook veel stukjes door bos, want de zon brandt heftig hier met de dunne ozonlaag. We zagen wel de stoere Australische visarend, Daan heeft hem nog gevangen op de foto. Echt vet!
Aangekomen op Hells Gate waaiden we bijna van de rots af de beukende golven in, het was er meteen vijf graden kouder. De plek deed zijn naam eer aan en is er één waar je met slecht weer niet moet staan. De kinderen en Jan liepen snel door naar Alexandria Beach waar het er een stuk lieflijker uitzag. Ik heb nog even genoten van het uitzicht en de natuurkrachten, natuurlijk met de hoop nog enkele zeedieren te zien, maar ik had net als de visarend weinig geluk. Ik nam me wel voor de volgende vakantie een verrekijker mee te nemen. Toen ik even later op het strand aankwam hadden de kids en Jan al een behoorlijk kasteel gebouwd. We hadden onze spullen aan de rotskanten gelegd, er was zoals gewoonlijk toch weer niemand te zien dus gestolen zou het niet worden waar ze minder onder het zand komen te zitten. Ik fotografeerde de spelende en wroetende mensjes die een gevecht leverden tegen de oprukkende golven toen ik plots wat zag bewegen bij onze spullen. Wat was dat? Ik kneep mijn ogen dicht om het wat beter te zien in het schaduwrijke plekje en ontwaarde daar enkele kraaien of zoiets want zo'n ontzettende vogelkenner ben ik ook weer niet. Laat ik zeggen: enkele zwarte vogels. Zij waren onze tas aan het leeghalen. Ja, je leest het goed. En niet vanwege de boterham met pindakaas of de oatmeal cookies, nee vanwege de werthers orginal. Want die zitten in van die mooie gouden papiertjes. Ik moest heel erg lachen toen ik alle snoepjes verspreid over de rotsen zag. De vogels balen natuurlijk. Ben benieuwd hoeveel ze er al hadden verstopt in hun nest.
Inmiddels had het zandkasteel het ruim verloren van de zee en vingen met de terugweg aan. Al met al waren we vier uur zoet geweest met onze kustwandeling en dus best wel moe. Voldaan kwamen we op de camping Noosa Caravan Park aan en namen de kinderen meteen een duik in het verwarmde zwembad. En wij ook. Zalig!
Het werd al snel een beetje schemerig en zijn toen eten gaan maken in de wederom uitgebreid geoutilleerde keuken. Sommige mensen schrijven uitgebreid over hun genuttigde maaltijden maar in ons geval kan ik me beperken tot rijst zonder kip met mandarijn of pasta met groentesaus: rood: met wortel paprika en olijf of wit: met broccoli en cashewnoten afgewisseld met zo nu en dan wraps. Nogal beperkt en gewoontjes maar de kinderen vinden het top! Dus eerlijk gezegd weet ik niet meer wanneer we wat gegeten hebben. De prefab lasagne was me niet erg goed bevallen aangezien er stukjes bot in zaten en ik de volgende dag continu een 'droge bek' heb gehad dus die probeer ik te omzeilen.
Het ontbijt is eigenlijk van hetzelfde laken een pak, crumpets of geroosterde witte boterhammen. Echt lekker brood heb ik na Sydney niet meer gezien. Het is sowieso allemaal slap. Maar opeens zagen we s ochtends mensen iets bakken wat ik al eens bij Australian Masterchef had gezien! Toad in a hole. Voor wie niet weet wat dat is, het recept volgt want dat gaan deze vakantie ook eens proberen.

Vandaag nemen we een rustdag. We laten de kinderen bij het zwembad en gaan zelf lopen naar de supermarkt een kilometer verderop. Uitgestorven straten op wat roadworkers na leidden ons naar de Woolies. Bij elk roadwork staan twee mannetjes met een bord slow/stop om het verkeer te regelen. In Zwitserland kom je deze ook nog wel eens tegen maar niet zo vaak als hier. Het lijkt wel op werkverschaffing. Jan zwaait altijd vriendelijk naar ze, dat lijken ze leuk te vinden. Waarschijnlijk wat afwisseling.

Eenmaal terug zijn de kinderen net uit het zwembad en kunnen we gezellig wat met zijn vieren doen. De nieuwste boeken uit de camping bieb zijn een Canadees kinderboek van diertjes op reis in Zwitserland (voor Jan dus) en een soort Pokémon achtig boekje met allerlei verschillende afbeeldingen van enge en sterke karakters. Ik dacht echt wat een suf boekje maar goed Daan vindt het vast leuk. Door dit maffe boekje ontstond echter weer een nieuw spelletje. Per bladzijde moesten we raden welk karakter de ander zou willen zijn. Ik was absoluut het allerslechtste hierin en omgekeerd was ik degene die iedereen het makkelijkst wist te raden. Hoezo voorspelbaar?
Om deze rustdag ook nog voorspelbaar af te ronden zijn we nog een keer met zijn allen gaan zwemmen. Ik heb zelfs een poging gedaan onder water te zwemmen en als Roos mijn billen naar beneden duwde ging dat ook! Ik was echt trots. De rest moest vooral lachen. Nadeel van deze zwemactie was wel dat mijn oren weer vol water zaten en ook de volgende dag nog vrij verstopt waren. Dat mocht de pret niet drukken en na een voedzaam maal (rijst/pasta wit of rood, door de lezer zelf te kiezen) gingen we te camperbedde om de volgende op pad te gaan voor ons walvis avontuur.