Pooh pooh poona

Na de overdosis aan bijzondere momenten wilden we vandaag een rustig te verwerken dagje. Zo eentje die niet adembenemend is, je hart niet sneller doet slaan maar één die je soepel tot je kan nemen opdat je 's avonds kan zeggen: Zo, dat was een ontspannen dagje. Volgens Roos en Daan was dat uitstekend uitvoerbaar door op de camping te blijven. Zelf dachten we aan een tochtje naar Lake Poona en Seary's Creek. Lake Poona staat bekend als het theemeer waar je met een 2WD kan komen tot de rand van het regenwoud en dan nog 2 km moet lopen maar waar halleluja berichten over uitblijven. De creek is een boardwalk wandeling van 500m, oftewel een geciviliseerd pad met minimale ruige natuurervaringen. Perfect voor onze dagtrip.

We nemen de afslag naar ..., een drie kilometer lange weg om tot de startplek van de wandeling naar Lake Poona te geraken. Deze semi off road is gelukkig heel rustig want om de camper schadevrij over de weg te loodsen slingert Jan van links naar rechts met een topsnelheid van 15 km per uur (geen Miles trouwens hier), waardoor we over de drie kilometer nog best lang doen en ik een bijna-whaleboat experience ervaar, maar Jan de auto wel zonder putjes en deuken naar de plek van bestemming heeft gereden. Aangekomen op deze parkeerplaats in the middel of nowhere begint het heel hard te regenen. Voor het ultieme junglegevoel zullen we maar zeggen. Er staat nog 1 andere camper, waar twee jongetjes in zitten. Nieuwsgierig kijken ze naar wat wij doen, namelijk niet veel. We stappen uit om weer in te stappen, het is echt veel te nat. Roos hoopt al dat de wandeling niet doorgaat. We eten een boterham en lezen de bemoedigende bordjes: High Theft Area, leave no valuables in your car. Ja lekker makkelijk als je je hele huis op sleeptouw hebt. De vader van de jongetjes naast ons die hun luisterboek voor de vierde keer aan hadden staan, is inmiddels terug van zijn wandeling. 'Het was wel aardig', zei hij, 'te koud om te zwemmen.' en hij stapt in en vertrekt. Het animo om de wandeltocht te ondernemen is geslonken tot de grootte van een giftige slang die volgens het informatiebord ook veel in deze bossen voorkomen. Dit alles weerhoudt ons niet om toch deze wandeling te ondernemen. Misschien nog even plassen voordat we gaan? Want ook op deze verlaten plek staan wederom openbare toiletten, weliswaar met een soort septic tank, maar de Australiërs zorgen er wel voor dat je werkelijk overal naar een wc kan. De ambtenaar die gaat over openbare inrichting en voorzieningen is vast iemand met een kleine blaas. En dan zijn die wc's ook altijd redelijk schoon, netjes en voorzien van wc-papier. Echt onvoorstelbaar dat dit in Nederland zo zou zijn, de indruk die ik heb van openbare toiletten zonder permanente schoonmaak, is een niet zo'n beste. Dit alles overdenkend, met in het achterhoofd de autodieven, in mijn frontale kwab de slangen loop ik geheel a-relaxt van de regen in de drup. Want ook al was het opgehouden met regenen, een hoge bomen druppen nog heel lang na. Het pad kronkelde langs allerlei prachtige bomen die omslingerd waren met lianen wat een prachtig vlechtwerk opleverde. Daan had weer een mooie tak waarmee hij Legolas kon spelen en Roos zag weer prachtige vogels waaronder een roze duif. Na best wat klimmetjes en afdalingen werd het terrein wat vlakker en de grond wat zanderiger. We kwamen aan bij een mooi binnenmeer dat omringd was door bos. Het witte strandje dat er lag was nauwelijks een strand te noemen, wat mij ook duidelijk verteld werd door Roos die ik een zandkasteel had beloofd. Het meer deed me denken aan het meertje vlak bij Sanne en Simon, een verborgen parel in het bos. Lake Poona had misschien niet zoveel poeha, maar was wel idyllisch met de witte bomen die in het water stonden en het bruine water. Het klinkt misschien niet zo prachtig, maar als je de foto ziet, snap je het echt wel. Het water is zo bruin vanwege de vele Tea Trees die er staan. Ik heb het water nog geproefd maar vond het niet erg naar thee smaken. Ook niet naar Earl Grey, nadat Jan het water instapte. We hebben kort in het water gewaad maar om echt te zwemmen was het serieus te koud. Niet al te lang na onze aankomst keerden we daarom terug naar de parkeerplaats waar onze camper geheel onaangetast stond. Gelukkig! De off road naar de main road was gelukkig weer een beetje opgedroogd en binnen het half uur stonden we bij Seary's Creek, speciaal met een houten vlonderpad voor invaliden. Ook dit plekje was mooi, maar zoals we al ingeschat hadden niet van een adembenemend kaliber waar we 's nachts van zouden dromen. Wat ook de bedoeling was. En of het nu door deze gemoedelijkheid kwam weet ik uiteraard niet zeker maar er ontstond wel een sfeer van harmonie en rust. We zaten rustig bij de beek, genoten van de stilte en de vogels. Jan en Daan namen een zijpad en wilden over de rivier op de vlonder springen. Jan haalde het prima maar had voor de zekerheid zijn telefoon op aanraden van Roos al doorgegeven. Voor Daan was de afstand wat groot, maar Roos bood hem direct de helpende hand en zorgde dat ie veilig op de boardwalk terecht kwam wat Roos een dikke knuffel van haar broer opleverde. Dit was een dag waar we weer even konden landen.

Ik wilde op de terugweg via Cooloola Cove rijden, dat klonk zo intrigerend. Dit dorp bleek net zo intrigerend te zijn als Tea Garden in New South Wales, namelijk een lange doorgaande weg met typische lintbebouwing waarbij de enige randvoorwaarde was dat het wel op een schuur moest lijken. Lage huizen midden op het perceel, kleine raampjes, weinig ornamenten en gekleurde ver overstekende daken waardoor deze Australische vinex doet denken aan een nieuw, gezien de lage begroeiing van de meeste percelen, zeer ruim opgezet vakantiepark. En waar sommigen graag zouden verblijven en anderen juist liever niet. Wij reden gauw door.
Alhoewel, stop!, een Woolies! Ja lekker boodschappen doen bij de Woolies. Deze was grooot! Weer met de hygiëne doekjes zoals in Sydney, je doet met schone handen boodschappen en zelfs met plastic hoesjes voor je natte paraplu haha. Voor alle ongemakken is wat bedacht. Als we de winkel uitkomen zien we dat de parkeerplaats is volgelopen met allerhande brandweerwagens. De brand die we al in de verte hadden gezien en geroken is blijkbaar onder controle. Sowieso zijn de branden in dit seizoen gecontroleerd en dus bewust aangestoken om grote branden in de zomer te voorkomen. Neemt niet weg dat deze acties omvangrijk en niet zonder gevaar zijn, soms worden wegen ook tijdelijk afgesloten. Wij kunnen gelukkig save onze weg vervolgen naar de camping, waar we de laatste nacht in de camper door gaan brengen.