"Allo, allo"

Na een bewogen nacht stonden we fris en fruitig op. Tijd om in te pakken en weg te wezen. Back to Bris. We werden uitgezwaaid door alle grey nomads. Onderweg trokken we de stoute gymschoenen aan in Gympie. We reden over the Bruce Highway en zagen rechts van ons de vertrouwde glasshousemountains. Zoals verteld vreemde bergen weggelopen uit een oude western. Tot inge plotsklaps op haar onafscheidelijke gratis kaart wijst. Hier! Links! Wild horse! Lookout! Ik geef mijn stuur een ruk naar links en schiet de afrit af. Een paar honderd meter komen we tot stilstand op een bijna verlaten parkeerplaats. Op de kaart staan tourist highlights en dit is er 1 van. We stappen uit en nemen nog wat te eten. Naast onze camper is een dennenbos. De grond en onderkant van de bomen zijn zwartgeblakerd, de dennenappels verpulveren onder onze voeten.
De wild horse lookout is een uitzichtspunt. We beginnen aan de 700 meter lange......klim naar boven. We voelen het in de kuiten. Roos vraagt of dit echt moet en Daan neemt vrolijk afstand van ons en loopt met vaste tred naar boven. We merken dat 4 weken Australië met, zoals jullie gelezen hebben, heel veel wandelingen toch niet voor enorme conditie verhoging gezorgd hebben. We zetten stap voor stap. Bezoekers op de weg terug spreken ons bemoedigend toe dat het de moeite waard is. Dat houden we dan maar in gedachten. Daan is het laatste stuk uit het zicht verdwenen en bereikt als eerste het uitzichtspunt. Roos klokt een tweede tijd en inge en ik komen gezamenlijk boven. Daar zien we een mooi gebouw. Veel meer dan een kijkhut. We klimmen de trap op en kijken om ons heen. Wat een uitzicht. Onder ons de snelweg, die zich slingert tussen de uitgestrekte bossen. De glasshousemountains achter ons. Voor ons bos en niets dan bos met daarachter Bribie Island en de zee en in de verte links Caloundra en rechts heel in de verte de wolkenkrabbers van Brisbane. Het stikt er van de zwaluwen die insecten vangen tussen de houten balken van het dak. Ze duiken en kwetteren er op los. In het midden van deze uitkijktoren staat een grote 360 graden kaart van het gebied. Van boven naar beneden hangt een loodrechte draad die precies door het midden van de kaart gaat. Aan de rand staan allemaal getallen. De uitkijktoren blijkt een brandtoren te zijn. Hier wordt in de gaten gehouden of er bosbranden zijn en de draad is bedoelt om de plaats van de brand te bepalen. Daarvoor zijn er op verschillende plaatsen in de omgeving andere brandtorens. Op infopanelen staat ook de verschillende vormen van vegetatie die te zien zijn. Als een soort lappendeken zie je in het landschap loofbos, pinewood, native forrest met jaartallen erachter. Dan kun je lezen in welk jaar er al dan niet gecontroleerde bosbrand is geweest. Reuze interessant en prachtig uitzicht. Maar we moeten verder. Geen wild horses gezien, dus besluiten Daan en Roos in galop naar beneden te rennen. Wij volgen wandelend, mijmerend over of deze weg te fietsen is en welk stijgingspercentage die heeft. (123 meter stijging in 700 meter = 17,5 %, maw dat is haast niet te fietsen. Een uitdaging zeg maar. ) De volgende stop was op Bribrie Island bij Woorim beach. Dit was lang niet zo mooi als de andere plaatsjes waar we aan de kust geweest waren en het weer ook niet. Dus na een uur uitgewaaid te zijn (Daan en ik) en de dames uitgewinkeld gingen we dan echt naar Brisbane. Naar Ro. ...... Onze meest spannende airbnb adres. Ro had nogal moeilijk gedaan over onze aanvraag of we bij hem konden verblijven. Hij wilde meer info en was nogal kortaf. Zijn foto op airbnb vermoedde ook al niet veel goeds. Een stuurs kijkende man met stoppelbaard. Ro was een echte Australische bushtucker! Dus wij hadden er zin in. We stonden voor zijn deur te wachten in de camper tot hij thuis zou komen. Mocht het niet bevallen bij Ro, dan hadden we voor die nacht tenminste een slaapplaats achter de hand. Komt er een vriendelijk ogende man aanlopen met bril en! stoppelbaard. Are you Inge vroeg hij met een nog niet helemaal te plaatsen accent. Yes we are and you are Ro? Yes i am Rodolphe. Bleek Ro in plaats van real australian import fransman te zijn. Erg vriendelijk en zelfs onzeker. Hij vond het best spannend om onbekenden, met kinderen, in zijn huis te krijgen. Ook zijn Engels was van een hoog "allo allo" gehalte, dus verklaarde het lastige mailcontact. Onze Ro was dus René. .Hij bewoont samen met zijn Franse vrouw Mahoenda een mooi huis in the Gap. Bovenop een heuvel, split level, binnenterras en met opossum vertelde Ro. Wij namen bezit van het huis en begonnen met eten koken. Eet je ook mee vroegen we naar goed Australisch gebruik. "Ja bonne. " We aten taco's. Ro vulde het aan met aardappelen uit een Bretonse kruik. Dat kon niet misgaan verzekerde hij ons. Ja Ro was van de haute cuisine. Omdat misschien M ook kwam eten maakte hij rijst. Een maaltijd was niet compleet zonder rijst voor M. Dus kookte hij rijst voor een heel gezin. M bleek in de stad te eten. Mooi dan was er meer voor ons. Met de taco's, salade en aardappelen hadden we meer dan genoeg. De aardappelen bleken een mooie zwarte korst te hebben. Die gaven er een interessante smaak aan. Ro en kinderen smulden van de taco's. We kregen wijn en echte Australische ginger soda bij en kletsten gezellig. Ze bleken wereldreizigers te zijn. "Couch surfers" Een soort van bank en breakfast. Uiteindelijk kwam M ook nog binnen en maakte zich gelijk populair door aan inge, die naast roos zat, te vragen waar de moeder was....
Enfin. Er was geen sprake van dat we nog in de camper wilden gaan slapen. Eindelijk weer op een matras. En morgen de camper terugbrengen bij Travelerzzzzzzzzz