Yam yam bij Nam San

Somi is erg blij om ons te zien en praat honderduit terwijl Jung Min ons naar het hotel leidt, een zigzag door steegjes met enge mannen, zoals Daan het later noemt. Seoul is beslist heuvelachtig en de bebouwing is een mengelmoes van laagbouw en hoogbouw, achterkanten en voorkanten, moderne, aziatische en non-architectuur met daartussen alle elekticiteitspalen met bijbehorende draden. Groenvoorzieningen? Nah. Niet echt. De wandeling door het vol bebouwde stukje stad eindigt bij ons hotel. Daar willen we onze tassen snel op de bedden van de hotelkamer gooien, maar worden tegengehouden door Somi. Ho stop! eerst je schoenen uit en de hotelsloffen aan. Ik wil nog even naar de wc, maar dan moet ik de sloffen omwisselen voor de badkamerslippers. Affijn na de uitgebreide schoenendans kunnen we eindelijk (het is inmiddels 21.00 uur) op stap.

Jung Min heeft het plan gewijzigd want de reservering voor het restaurant is inmiddels verlopen. We gaan eten in de Nam San tower. In ons t-shirtje lopen we over straat, een zwoele (zou daar de naam Seoul vandaan komen?) en ietwat plakkerige zomeravond. Als we aankomen bij de voet van de berg waar de Nam San Tower op staat, zien we een rij. Een rij die kilometers lang is. Er zijn meer mensen die bedacht hebben naar boven te gaan. Jung Min vraagt aan mij of ik denk dat we in een half uur boven zijn. Ik kijk zo eens naar de rij en zeg volmondig, Nee dat gaan we niet halen. Dan zucht Jung Min dat het toch beter is om een ander restaurant te zoeken, het restaurant in de Tower gaat om half tien dicht. Ik begin al een beetje te twijfelen aan haar uitspraak dat in Seoul alles de hele nacht doorgaat. Het is per slot van rekening zaterdagavond? Hm. We zoeken een restaurant vlakbij de skytrain naar de Tower. Het eerste restaurant ziet er leeg uit. Dit is niet zonder reden, het gaat al dicht. Het tweede restaurant serveert alleen noodles, iets waar Jan niet echt trek in heeft. Het derde restaurant is nog open. Gelukkig!

We hebben geen idee hoe het heet. We hebben ook geen idee wat er op de kaart staat. We geven zogezegd carte blanche aan Jung Min. En ze bestelt van alles wat. Aan de kinderen vraagt ze of zij schnitzel lusten, die gaat Somi ook nemen. Ja dat willen ze wel. En Jan ook. Hij vraagt of ze dat vaak in een restaurant serveren, schnitzel. Jung Min vertelt dat schnitzel typisch Zuid Koreaans is. We kijken haar aan…. Maakt ze een grap? Nee nee, geen grap. Het is typisch Zuid Koreaans. Owkee dat klinkt verrassend. Verder bestelt ze allerlei noodles bowls, koud, warm, pittig en met ei. De kinderen mogen voor deze keer aan de cola. Noem het een voorzorgsmaatregel. Diarree in het vliegtuig lijkt me geen optimale combinatie, vandaar. Eén voor één worden de borden en kommen bezorgd. Het is voor een weeshuis. De koude noodles zijn grijzig en worden in een kom met ijsblokken geserveerd. Zo blijven ze zeker koud, maar ook wat nattig... De schnitzel is reusachtig en zoet met wat veel saus en kleurrijke vruchtjes en groentes als garnering. En als ik zeg kleurrijk dan bedoel ik kleurrijk: knalroze en knalgeel. De roze stengels zijn vermoedelijk rettich maar helemaal zeker weten doe ik dat niet. De gele schijfjes zijn gepickelde citroen waardoor Daan zijn begerige blik verandert in een zuurpruimig gezicht nadat hij het stukje in zijn mond heeft gestoken. Roos doet zich tegoed aan de witte rijst, een ei en een stukje schnitzel. Ze delen de schnitzel met Somi, wiens bord achterwege blijft, wat absoluut geen probleem is gezien de immense borden vlees. Ik probeer van alles wat, maar krijg het bij lange na niet op. De ober attendeert Jung Min erop dat we wel een beetje mogen opschieten, het restaurant gaat bijna dicht. Voor dertig euro hebben we ons vol gegeten en meer dan de helft teruggegeven. Dit is heel goedkoop en heel verspillend tegelijk. Maar met een goed gevulde maag lopen we naar het gondelstation. We zien dat de rij al iets geslonken is en besluiten alsnog te proberen met de lift naar boven te komen. Dat lukt.

Eenmaal boven is het elf uur. Niet dat wij het erg vinden, we hebben ons ingesteld op een latertje, des te beter hopen we morgen in het vliegtuig te slapen. We lopen snel door naar de ticket-office om de toren in te kunnen. Het ziet een beetje donker in het loket. En wat we al vermoeden, de toren is helaas dicht. Niet getreurd, je kunt nog op het platform en daar heb je eveneens een prachtig uitzicht over de stad. Verbazingwekkend hoeveel verkeer zich nog een weg door Seoul baant. We genieten van het uitzicht, nemen een drankje en besluiten langzaam de afdaling te beginnen. De vliegreis van vandaag begint langzaam zijn tol te eisen, Daan wordt wat witjes en ik merk dat ik moeite heb met praten. Het is jammer dat we zo kort de tijd hebben, het had leuk geweest Seoul wat meer te ontdekken. De rij om naar beneden te gaan is wederom indrukwekkend wat Jan en Roos doet besluiten naar beneden te wandelen. We zijn benieuwd wie er eerder is.

Arme Jung Min, het liefste had ze al met Somi naar huis gegaan maar Jan en Roos zijn nog steeds niet beneden. Ze is zo lief om te wachten. Veel heeft ze niet meer aan ons gezelschap, ik ben te moe om te praten en Daan wordt ook hangerig. Eindelijk komen ze aangelopen, de wandelroute maakte een hele slinger de andere kant uit, waardoor ze er een flink stuk langer over hadden gedaan. We zijn blij dat ze er zijn en lopen richting het hotel. We nemen afscheid van Somi en Jung Min, die ons een onvergetelijke avond hebben bezorgd. In het hotel gooien we niet alleen onze schoenen uit maar ook al onze kleren en ploffen op bed. Wat een hitte. De airco doet het niet maar niemand heeft meer puf om nog op te staan. In een oogwenk sliepen we, ik weet niet eens of we wel tanden gepoetst hebben.

De volgende morgen frissen we ons op en lopen naar beneden voor het ontbijt. Een mini-restaurant met een mini-buffet biedt ruimte aan ongeveer zestien mensen. De rest moet wachten. Geheel ontspannen ontbijten heet dat. We kijken wat er is. Ah, koude noodles! Nee, toch maar niet. En jawel, geroosterde boterhammen. Dat komt goed. Zelf ben ik naarstig op zoek naar koffie. Hm, ik kan het niet vinden. Even vragen. Yes, yes, we have coffee. Look here. Hot water. And here coffee. Ik kijk en zie zakjes met oploskoffie. Okay, prima. Ik neem een zakje cappucino. Ik giet heet water erbij en loop verheugd naar ons tafeltje. Ik neem een slok en.. slik het zowaar door, maar yuk! wat is dit vies! Echt, mijn behoefte aan cafeine is zodanig groot dat ik best veel gradaties van pleur tot slootwater kan drinken. Maar dit kreeg ik echt niet weg. Ik heb een kopje thee genomen om de smaak weg te spoelen en toch iets te drinken. Mijn humeur werd daar uiteraard niet beter van, tel daarbij op een vermoeiende dag achter de kiezen en wachtende mensen met knorrende maag naast ons tafeltje, en je krijgt een bijzonder gezellig ontbijttafereel. Gelukkig voelde niemand de behoefte mij extra uit te dagen zodat ik geen genante scene heb geschopt in het ontbijtzaaltje.
We poetsen gauw onze tanden en lopen door een verlaten Seoul naar de metro. Het is zo stil dat we zelfs kunnen voetballen op straat. Jan is onze volleerde reisleider en brengt ons in een mum van tijd naar het centraal station waar we alvorens de trein vertrekt, nog ruim tijd hebben om iets anders te doen. Jan stelt onmiddellijk voor dat we maar een koffie gaan drinken, terwijl ik net dacht dat het allemaal wel zonder ging. Dit onzalige idee werd meteen door mijn reisgezelschap van de hand gedaan: mama, jij gaat koffie drinken. En ik moet zeggen, het was een geniaal idee.

Twee uur laten zitten we in het vliegtuig naar Amsterdam. De reis zit er bijna op. We luisteren weer naar de mooie sprookjes van Oscar Wilde, waaronder The Happy Prince terwijl het vliegtuig over de himalaya vliegt. ‘Swallow, little swallow, would you stay one day longer?’ En de vogel bleef nog één laatste dag, zonder zich te beseffen dat zijn vlucht een rechtstreekse vlucht naar het hart van Vieropeenreis was geweest.