Bibbersbrane

Ja ja wat zijn we blij dat het regent. Zo fijn na een lange droogte. Zo goed voor de plantjes. Zo best wel irritant voor de vakantiereizigers die wij zijn. Maar we mogen niet mopperen, in Nederland en Zwitserland is het al ruim een week nat. Het Queenslandmuseum hadden we gister al gedaan, het museum voor moderne kunst werd met 3-1 verworpen dus wat dan? De kinderen riepen, jullie raden het al, dan blijven we toch lekker thuis? En dat hebben we tot de lunch gedaan.
Roos lekker muziek geluisterd, Daan heerlijk getekend en met de Star Wars poppetjes van Ro gespeeld, ik heb zitten typen en Jan heeft zoals het een echte reisleider betaamt uitgezocht waar we 's middags naar toe konden gaan.
Aangezien de huizen geen verwarming en geen isolatie hebben en klimaattechnisch zo gebouwd zijn dat de lucht lekker door het hele huis waait om het zo koel mogelijk houden, was het nogal fris. Zeker als je dan nog eens de hele tijd stilzit om een verhaal te typen zit je langzaam te verkleumen.
Tegen de tijd dat we eindelijk richting stad zouden gaan, lekker met de bus!, werd het weer wat beter, de regen stopte maar bleef de hemel grijs. Om het niet nog kouder te krijgen dan ik het al had, deed ik over mijn vest ook nog mijn jas aan. Sjaaltje erbij, zo lekker warm. Iedereen klaar om te gaan? Sloffen uit, schoenen aan en naar buiten maar.
Poef!
Waar liep ik tegenaan?
Jawel, tegen de hittebarriere buiten!
Het was helemaal niet koud buiten, het was veel warmer dan binnen. 'Haha, zei Jan, die ook slightly overdressed was, 'het lijkt ons eigen huis wel' 'Nou, haha' zei ik terwijl ik me ontdeed van wat kledingstukken. De kinderen keken ons niet-begrijpend aan, Daan heeft het nooit koud terwijl hij druk aan het spelen is en Roos heeft altijd hetzelfde aan hoe warm of koud het ook is; shirt met joggingvest, want dat zit nu eenmaal het lekkerst.

We keken nog even onder het huis of we de opossum zagen zitten maar hij was er jammer genoeg niet, waarna we bergafwaarts richting bushalte liepen.
We konden heel veel bussen nemen, de 381, 380, 385 en nog wat. Je moest alleen wel zwaaien om de bus te laten stoppen, anders reed ie door. Jan was wat afgeleid door de golfbaan naast de halte maar ik ging goed opletten.
Ha! Een bus! Zwaaien...!
O. Out of service staat er op de bus die voorbijscheurt.
Even later zie ik er weer een. Armen omhoog, de bus mindert niet eens vaart... Het blijkt een expresbus te zijn.
Ah kijk! Daar komt onze bus, het goede nummer, dus fanatiek steek ik mijn arm weer in de lucht.
Huh? Hij rijdt gewoon keihard door?! Ik snap er niets van.
We kijken nog eens even op het bordje. Ooooo wacht, bus 385 stopt niet bij deze halte. Hier stopt alleen 382. Ja zo schiet het niet op. We besluiten een stukje door (of eigenlijk terug) te lopen naar de bushalte waar tenminste vijf verschillende bussen stoppen. Jan gaat even gauw geld wisselen omdat we anders ook nog het risico lopen dat we niet meemogen. Je moet officieel gepast betalen.

Een enkele reis is trouwens niet goedkoop. Je betaalt voor een volwassene 8 dollar (ong 5,60 Euro) en voor kinderen de helft. In vergelijking met Nederland waar ik voor een enkeltje Schenkel-R'dam Centrum 1,82 Euro betaal en wat qua afstand ongeveer evenveel is als van The Gap naar het centrum van Brisbane is het bijna drie keer zo duur! Terwijl ik Nederland al niet goedkoop vind.

We krijgen inmiddels de slappe lach van mijn verwoede pogingen een bus aan te houden, er komen nogal veel bussen langs die geen dienst hebben. Eindelijk komt dan de juiste bus aan met een nogal chagrijnige buschauffeur die niet onder de indruk is van mijn zwaaiverhaal. Yeah, a lot of buses return empty, zegt ie knorrig en zette zijn voet weer op het gaspedaal om in een moordend tempo naar de stad te racen.
Op Kings George Square stappen we uit, nemen een kijkje in het stadhuis uit 1930 en bij de landrover promotiestunts op het plein. Onze reisleider vertelt dat we naar het Roma Landpark gaan, een relatief nieuw park achter het Romastation. Op weg ernaartoe bedenk ik me opeens dat we nog postzegels moeten kopen, voor die ene kaart die we gaan versturen. Dit levert enige irritatie op, maar uiteindelijk vinden we het postkantoor. Daar zie ik toevallig staan dat ze ook vaderdag vieren in Australië, echter op zondag 7 september! En als ik naar de cadeautjes kijk, krijgen vaders vooral snoep.

Eindelijk kunnen we dan echt naar het Landpark. We nemen geen omweg meer, dus dwars door het Roma treinstation. Alleen daar kan je niet in zonder kaartje. We vragen het aan een beambte en om door het station te mogen lopen krijgen we een simpel briefje met de vermelding park visitors erop. Soort van beveiliging zullen we maar denken.
Dit park is uitgestrekter dan we dachten en heeft ook enkele leuke speeltoestellen waar we ons allemaal vermaken. We zien zelfs een grote lizard en hordes schooluniformen, de een nog lelijker dan de ander. De middag gaat sneller voorbij dan gepland en we haasten ons naar de city hopper. De gratis Ferry waarmee je je over de Brisbane River kan verplaatsen.
Ik moest meteen denken aan de Zuricher Stadsbus op het meer, zij het dan in een minder luxe maar des te schattiger uitvoering. We sprinten naar boven voor de mooiste plek. En jawel hoor, we zitten eerste rang onder de donkergrijze wolk als het begint te stortregenen. Roos en ik wilden niet toegeven aan de ongetwijfeld korte bui maar ik kreeg het zo koud dat we toch maar even naar beneden zijn gegaan.
Fotografen maken het liefste vlak voor of vlak na een regenbui foto's vanwege de mooie luchten. Dat was zeker nu het geval, ondergaande zon na een heftige regenbui leverde een sprookjesachtige aanblik van Brisbane city op. We genoten van het uitzicht en op Eagle Street stapten we uit. Daar stond een heel lange rij om met de boot mee te mogen, ook Australiërs letten op de centjes!
Wij liepen onze laatste meters terug naar de bushalte door een bruisend Brisbane. Grappig was dat toen allevier de voetgangerslichten op groen gingen, iedereen kriskras over het hele kruispunt overstak. Voor even was de hele straat bezet door voetgangers. De stoplichten telden hier ook af dus Jan en Daan konden het favoriete spelletje, tot op de laatste seconde op de weg blijven lopen, 'ga ik het halen?!, ga ik het halen??' roepend, spelen terwijl ik wat kiekjes van de mensenmassa maakte. Het werd al wat schemerig maar ik kreeg de indruk dat de kinderen Brusbane minder spannend vinden dan Sydney. Ondanks het feit dat hier ook veel zwervers zijn. Wellicht zijn ze inmiddels zulke wereldreizigers dat ze nergens meer bang zijn. Wat denken jullie?

In de Bellatastreet zijn we meteen gaan koken, ook voor Ro en Mahounda. Dat was wel zo makkelijk voor zowel ons, ze liepen niet in de weg en voor hen, Mahounda kon lekker studeren. Alhoewel Ro nog de worstjes heeft gebakken en net als de aardappels van eergisteren, hier en daar net wat te zwart. We aten voor de verandering het vertrouwde recept: pasta met broccoli, cashewnoten en witte saus maar dan met rijst. Variatie op een bekend thema doet het altijd goed. Zelfs zo goed dat Ro op onze recensie bij Airbnb (jawel ook als gasten krijg je een recensie!!!) zelfs heeft bedankt voor het lekkere recept. Nou dat bedoel ik maar. En ze kwamen ook nog eens volledig op het conto van onze Masterchef HolJande. Dat had ie zelf ook niet kunnen dromen, dat zijn vijfde internationale recensie over zijn uitmuntende kooktalenten zouden gaan. En hiermee wil ik maar zeggen dat je als mens altijd meer in je mars hebt dan je vermoedt. Je moet alleen de juiste steen optillen om het talent te kunnen zien en tot wasdom te laten komen.

Na deze filosofische bespiegeling keer ik weer terug naar het laatste avondmaal, dat werd genuttigd met zeer veel smaak en plezier. De kinderen hebben ongelooflijk veel lol met Mahounda haar ski-act (i wanna stop! Help!) en Nederlandse les: boevenkool? gehad. Dit leverde hen na afloop het bijzondere predicaat: ' not dangerous' op airbnb op. Zoals Jan al schreef, Ro zijn Engels was niet erg verfijnd.

Nog een paar uur slapen en om half zes staat de taxi op de stoep. De laatste uurtjes Australië komen eraan, maar we gaan niet met lege handen weg. Ons hoofd en hart zitten vol met mooie, dierbare, kleine en grote herinneringen en onze handen kunnen alle souvenirs bijna niet dragen.
Het begint weer te regenen, ook Australië huilt een beetje mee.