Pit-stop in Seoul

Het eerste deel van onze terugreis zit erop. Tien uur na vertrek landen we in Seoul. Of eigenlijk preciezer: Incheon Airport. Dat ligt wel tegen Seoul aan maar is toch nog ruim vijftig kilometer reizen van de stad. Die vijftig kilometer gaan we afleggen want we hebben in Seoul afgesproken om met Daan zijn klasgenootje te gaan eten. Klasgenootje Daan? In Seoul? Ja, dat was enorm toevallig. Somi haar ouders komen uit Zuid-Korea. En deze zomer ging Somi met haar moeder op bezoek bij hun familie in Seoul (spreek uit als: Sowl) en konden we elkaar ontmoeten.
Ik bel Jung-Min nadat we door de douane zijn en we spreken om acht uur af bij ons hotel. We hebben nu anderhalf uur om bij het hotel te komen wat mij ruimschoots voldoende lijkt. Eerst maar even geld pinnen en uitzoeken waar de treinen naar de stad zijn. Er is veel in het Engels aangegeven maar niet waar je naar de trein moet. Ik ga eens informeren bij een vriendelijk ogende dame bij de balie van de expres-bus.
‘Excuse me, do you know where we can find the train to Seoul City?’
‘Yes, Yes. No train here, here buses.’ (Let wel, we bevinden ons op een internationaal vliegveld he..)
‘I understand. But do you know where we can find the train?’
Er komen een paar mensen aangelopen die gebruik maken van de denkpauze van de dame achter de balie. ‘Hahstja wah kah bah?’
‘Hahja wah kah kah bahah’ antwoordt ze direct. Ik ben even bang dat ze me vergeten is, dus ik herhaal mijn vraag.
‘Yes, yes. Train not here.’
‘But where?? can we find the trains?’
‘Train downstairs.’
‘Okay thank you. And where can we go downstairs?’
‘You go there.’ En ze wijst naar de pinautomaat.
Goed. Het zal wel. Ik loop naar Jan die in de rij staat bij de pinautomaat. Ik vertel dat we naar beneden moeten, ongeveer hier. We kijken om ons heen. Om de hoek bij de pinautomaat is inderdaad een roltrap naar beneden. Mooi, dan weten we dat ook weer. Hey, zegt Jan, zou je ook kunnen vragen hoe duur die treinkaartjes zijn, want dan weet ik hoeveel WON ik ongeveer moet pinnen. Ik ga weer terug naar de balie.
‘Hello again. I have another question. Do you know how much a trainticket costs? More or less? We would like to know how much Won we’ll have to get from the ATM.’ (Dat was natuurlijk best een lange vraag)
‘Yes but sorry. No trainticket here.’
‘Yes I understand. But do you know how much a trainticket costs?’
‘Trainticket downstairs.’ Ze glimlacht vriendelijk.
Ik voel dat het hopeloos is. Ik waag een laatste poging: ‘Does a trainticket cost as much as a busticket?’
‘Yes here busticket. Don’t know trainticket, sorry.’
Ik druip af. En op de gok pinnen we honderdduizenden Wonnen om de avond door te komen.

Op zoek naar de trein zien we twee loketten, een met een heel lange rij en eentje zonder. Eerst eens informeren bij het loket zonder rij. Het blijkt de duurdere express-train te zijn. De kaartjes zijn twee keer zo duur als de stoptrein kaartjes, oftewel 8.000 Won. Maar de trein doet er ook minder lang over. Drie kwartier in plaats van ruim een uur. We dubben. Tot Jan zegt dat 8.000 Won maar 6 Euro is. Nou, dat kunnen we wel lijden!
We nemen de chique exprestrein en installeren ons in de verschuifbare stoelen. De dame die de kaartjes komt controleren, maakt bij elke coupé die ze betreedt eerst een buiging en doet dit vervolgens ook weer als ze de ruimte verlaat. Handpalmen tegen elkaar gevouwen, door de knieën en dan pas doorlopen. Dit is andere koek dan in Australie. Daar was alles toch wel heel westers en herkenbaar. Hier niet, alles wat je ziet is abracadabra. Je weet niet wat er staat, je weet niet hoe je het uit moet spreken. Het voelt weer alsof je een peuter bent die nog niet kan lezen. En je ook niet verstaanbaar kan maken, want de meeste Koreanen spreken weinig tot geen Engels. Gelukkig voor ons hebben wij straks JungMin die ons rond kan leiden.

Tien voor acht stappen we op Seoul Station uit. We bellen weer even met JungMin om te zeggen dat we eraan komen. Te voet. Te voet? Nee dat is veel te ver lopen, we kunnen beter de metro nemen. De metro op platform 1. Uitstappen bij Pyjnja. Waar? Ze herhaalt nog een keer in het rap Koreaans: Pynja! Ik herhaal het zo goed mogelijk. Geen idee wat ik zeg. Ja, ja, dat was goed.
Met mijn mantra Pyjnja lopen we richting het metrostation dat aan de voorkant van het treinstation ligt. In de stroom van hordes mensen komen we na tien minuten bij de metro aan, waar het zo mogelijk nog drukker is. Daar staan automaten waar we kaartjes kunnen kopen. Gelukkig zit er een knop: English op. Welk station moesten we ook al weer heen, zei Jan. Ik kijk naar de metrolijnen. Alles in het Koreaans. ‘Poncha of zoiets’ mompel ik. Het enige wat ik nog weet, is dat het met een P begint. Op de automaat staat van alles met een P maar niets wat naar mijn mening erop lijkt. Metrolijn 1 lijkt ook niet langs een P te komen.
Gelukkig had Jan al op zijn telefoon de route naar het hotel uitgezocht en die gaf dit aan: Metro - 4호선 - 서울지하철 - Richting: 당고개역
Helder. Een kwestie van de tekens vergelijken. Geen idee hoe het station heet waar we eruit moeten, maar de routebeschrijving geeft aan dat het de eerste halte is. We nemen dus metro 4. Ik loop nog een beetje te stressen dat JungMin toch had gezegd metro 1 maar verlaat me uiteindelijk op Jan. Mijn routeinfo was overduidelijk minder accuraat om maar niet te zeggen incompleet. Het is nog best een eind lopen naar metrolijn 4 en we vermoeden dat naar het hotel lopen net zo snel was geweest maar bedenken dat dit een bijzondere belevenis is. Op het perron is het weer even puzzelen welke kant we moeten instappen. De kinderen vinden het allemaal maar spannend, we worden de hele tijd aangegaapt en het valt ze op dat zelfs ik groter ben dan de meeste Koreanen. De eerste halte stappen we uit, lopen weer tientallen meters naar de uitgang en zien daar tot mijn grote verwondering JungMin en Somi staan. Een grote grijns verschijnt op Jan zijn gezicht, wat nou, niet goed…?