Going up, leaving down under

De wekker gaat af. Nee, het is geen droom. We moeten er echt uit. Vijf uur, ai.
Iedereen die mij een beetje kent, weet hoeveel moeite mij dit kost.
In combinatie met de wetenschap dat we Australië gaan verlaten ben ik enigszins in mineur. Ik probeer zo zonnig mogelijk te doen. Geen flauw idee of dat lukt, dat zou je aan de anderen van mijn reisgezelschap moeten vragen, die het toch ook wel erg vroeg en jammer vinden dat we weggaan. Behalve Roos, zij is ’s morgens namelijk altijd akelig wakker. Bovendien verheugt zij zich er al enkele dagen op om naar huis te gaan. Vier weken is best lang om van huis te zijn.

De taxidriver staat al te wachten als Ro en Mahounda uit bed gestrompeld komen om ons uit te zwaaien. De chauffeur maakt nog even praatje met Ro, ze kennen elkaar al lang. Hij brengt Ro altijd naar het vliegveld als Ro voor zijn werk als technisch engineer bij de Spoorwegen naar China moet. De chauffeur is een Hindoestaanse Fijist. Werkt zo’n beetje dag en nacht om zijn familie te supporten. Hij ziet zijn gezin weinig en drukt zijn kinderen daarom ook op het hart om goed hun best te doen op school. Dan kunnen ze een kantoorbaan nemen en om vijf uur naar huis. De man geeft ons een behoorlijke korting omdat we familie zijn van Ro. Ja we zijn al close met Ro Po.

Op het vliegveld gooi ik nog gauw de ansichtkaarten op de bus terwijl we in de rij staan te wachten om onze twee koffers en 1 schoenentasje op de band te mogen zetten. Ondanks de vele souvenirs is het toch gelukt alles in de koffer te proppen. Op de Australische voetbal en de grote foto met koala na zit alles erin, ik ben echt trots op mijn inpakkunst. De dame achter de balie vraagt of onze bagage doorgestuurd moet worden naar Amsterdam of dat we deze in Korea op willen halen. Nou, dat klinkt wel heel aanlokkelijk, al bezit het doorsturen van bagage met een overnachting ertussen, een risico. Want waar blijven je koffers dan?? Dat wist ook zij niet te vertellen, maar het kon wel. We besloten voor het gemak te gaan, uiteindelijk had ik niet voor niets schone onderbroeken en tandenborstels in de handbagage gestopt. En zo zaten we kwart over zes ingecheckt en wel op Brisbane Airport. Dit vliegveld is echt stukken mooier en moderner dan Sydney Airport en daar ik ging eens even rustig van genieten met een kop koffie erbij, uiteindelijk hoefden we pas om acht uur bij de gate te zijn.

Rond half acht dachten we toch maar langzaam naar beneden te gaan, je weet nooit hoe lang de paspoortcontrole duurt. We gingen de roltrap af en stuitten op een onnoemelijk lange rij voor de paspoortcontrole. Oeps. Maar geen paniek, we hadden nog wel wat tijd. Dit slokte behoorlijk wat van onze tijd op maar tot mijn schrik zag ik dat daarna een minstens zo lange rij voor de handbagage stond. Geen scanners en controle bij de gate zoals op Schiphol en Incheon, maar gewoon alle vluchten in de rij voor dezelfde zes poortjes. Op de schermen flikkerde inmiddels al even de boodschap: Flight KE102 Seoul Incheon, NOW BOARDING. Ik begon me al een beetje zenuwachtig te maken, wat de kinderen natuurlijk meteen oppikten. ‘Mama, we halen het vliegtuig toch wel?’
Zolang we nog niet omgeroepen worden zal het wel in orde zijn. Ik hoor het wel al zachtjes in mijn hoofd: ‘last call voor misses Hekenboik, mister Koetstal, mister and misses Joezinka.’ Uiterlijk sta ik volkomen relaxt te wachten op onze beurt. Ah, wij zijn! We worden weer bevoeld en bekeken, tassen hoeven gelukkig niet omgekeerd, alhoewel Roos haar tas opengemaakt wordt, maar alles is in orde en we trekken voor de zekerheid een sprintje naar de gate. Gelukkig, er staan nog wat mensen in de rij. Jan en ik besluiten allebei nog even gauw naar de wc te gaan, misschien toch de zenuwen..?, en de kids wachten bij de gate. Jan is snel terug maar ik niet. De wc is klein en het is er erg druk. Ik moet redelijk lang wachten voordat ik aan de beurt ben. Echt op mijn gemak zitten (wat eigenlijk fijn is na een sloot koffie) is er niet bij. Als ik uit de wc kom, zie ik dat alleen wij nog in het vliegtuig moeten. Daan is totaal in paniek geraakt, bang dat ie was dat ik niet op tijd zou zijn. Een stressvolle aangelegenheid hoor, dat vliegen!

We lopen direct door naar het vliegtuig waar we uiteraard niet eens meteen kunnen zitten, al is iedereen ingestapt. Het kost de gemiddelde passagier nogal wat tijd om zijn spullen in het kastje te leggen en daadwerkelijk plaats te nemen.
En alsof we het zo vantevoren hadden bedacht zeggen we dat het heel relaxt is dat we meteen gaan vertrekken als wij eenmaal zitten. Kwestie van goed plannen, haha!
'Dingdong! This a message from your captain. Due to traffic we have a flight delay of 30 minutes.'
Okay. Zo goed als meteen vertrekken, zullen we dan maar denken. En een half uur later rijdt het vliegtuig langzaam door de stromende regen naar de startbaan. Een paar minuten later vliegen we over de Australische kust en is Down under ook echt down-under.