Donderdag 24 juli Sydney the Rocks

We vallen van het ene uiterste in het andere, want na een paar dagen te hebben gekampeerd in de cottages in Sydney, zitten we nu in een brand-new home in de Blue Mountains. Roos vond het heel chic, Daan moest wennen aan de in zijn ogen lelijke kale lichte muren van het interieur dat uit Rivièra Maison lijkt te zijn weggelopen. Vanuit deze loungespot, on the sofa, heating high & wifi, schrijf ik nu onze laatste herinneringen en belevenissen aan Sydney.

DONDERDAG 24 juli
Na wederom lekker ontspannen te zijn opgestaan, Roos er 8 geroosterde boterhammen doorheen heeft gejast, hebben we weer onze vertrouwde bus 423 naar Circulair Quai genomen. De kinderen raken er al helemaal aan gewend, aan 'onze' bus en Daan zou als hij in Sydney zou wonen, een huis lekker dicht bij de bushalte kopen. We liepen naar de wijk de Rocks aan de voet van de Harbour Bridge die in 1788 is ontstaan toen vele kolonisten zich op deze plek vestigden. De huizen werden gebouwd met lokaal zandsteen vanwaar de naam De Rocks. In de jaren zestig werd het plan opgevat om alle huizen te slopen voor mooie hoogbouw, een teken van moderniteit en welvaart maar inwoners van Sydney kwamen in opstand. Na vele jaren kregen zij gelijk en werd de wijk gerenoveerd, waarvan wij nu gingen genieten en kreeg alleen Darling Harbour de gewenste hoogbouw (waar we ook nog van zouden genieten...).

In dit schattige deel onderaan de imposante Harbour Bridge, die je als attractie ook over! de boog kon belopen, maar waar we met een boog omheen zijn gelopen, bezochten wij het Rocks Discovery Museum.
Met de aboriginal. Die moest zijn verhaal even kwijt. Over hoe pijnlijk het was dat hun identiteit was gestolen, kinderen dus weggehaald werden bij hun ouders, ze eigenlijk onmogelijk op hun eigen manier konden leven en waar hij het kwaadst over was; dat de witte Australiërs het in hun mond durfden te nemen om te zeggen dat er geen Vreemdelingen in hun land mochten komen. 'Learn your history man!'
Een beetje stilletjes na deze proclamatie die ons doet beseffen dat de expansiedriften van West Europa ook hier behoorlijke littekens heeft achtergelaten.
Inmiddels waren de kinderen het wachten beu wat resulteerde in vermoeiende opvoedkundige uren.
Het museum was overigens erg leuk en leerzaam, want ja alles wat ik over the Rocks heb geschreven heb ik daar gelezen. Plus het museum was gratis. Iets wat wij als kaaskoppen goed waarderen, zeker in dit dure land. Toevallig, zei de Aboriginal, er waren al meer Nederlanders vandaag. Haha toevallig...

Daarna hebben we eindelijk!!! koffie gedronken en mochten er ook van mij weer foto's gemaakt worden.
Ik ga altijd graag naar architectonisch verantwoorde gebouwen of kunsttentoonstellingen, dus een bezoek aan het museum of Contemporary Art als best of both worlds mocht niet ontbreken. Met de belofte dat we maar een half uurtje zouden gaan kijken, hebben we naar mekurumeku, een serie intrigerende filmpjes, zoals een poppenhuis dat overspoeld werd door een octopus en water, van de Japanse artiest Tabaimo gekeken. En na precies een half uur keerden we weer huiswaarts (jullie snappen, ook dit museum was gratis). Op weg naar onze vertrouwde bushalte hebben we her en der getafelvoetbald. Deze tafels stonden in de openbare ruimte, met balletjes er gewoon los in, echt unbelievable.

Bijna thuis zijn we bij de Woolies uitgestapt om nog wat casinowit te kopen en om een ordinair maal te kunnen bereiden: broccoli met aardappels en worst. Ja dat was fijn, gewoon lekker thuis eten, nog wat chillen in de keuken, de kinderen voorlezen uit Percy Jackson en dan naar bed. Het enige nadeel van onze cottage was dat de wifi het er nèt niet meer deed. En voor Jan als fervent Tour de France volger was dat toch wel een probleem. Extra lang op de wc blijven zitten kan, maar is ook best koud, misschien dan toch maar weer naar de keuken? Jas aan, oh wacht, toch net bereik als ik hier bij de deur sta, langzaam afzakken tot bed..., ja hij doet het nog! O nee, toch weer niet, dan maar weer opstaan, richting deur lopen, ja hou die jas nog maar even aan, ah wacht, het contact is er weer, zo het wordt nu heel spannend, blijf maar even staan bij die deur, ja nog een minuut of tien, toch maar terug in bed? Of nee het signaal wordt weer zwakker, stapje terug naar de deur, ga daar maar niet meer weg...
En na zo een dik half uur daar te hebben gestaan was de ontknoping van de bergetappe om half twee 's nachts klaar, Nibali had de tour in zijn pocket en de telefoon kon bij Jan in de pocket. De volgende dag stonden we wegens de zware bergetappe niet zo vroeg op.