Een grijze natte dag

Jullie willen vast weten hoe ik me de volgende morgen voelde na de spraakmakende of beter: stilmakende walvistour. Nou, gaar. Behoorlijk gaar. Dus een lange autorit in de hobbeldebobbel camper zat er vandaag niet in. In plaats daarvan heb ik een was gedraaid, de schone onderbroeken waren weer op en de broeken en shirts waren na drie weken rouleren ook wel aan wasbeurt toe. Toch ook een voordeel van frisser weer, je kleren gaan echt langer mee. Alles lekker uitgehangen op de droogplaats, de kids nog even een duik genomen in het zwembad, Jan de camper ingepakt en Vieropeenreis was klaar voor de grote reis naar de supermarkt. Bij het winkelcentrum aangekomen zagen we een winkel genaamd: de Dollartree. Het uiterlijk deed denken aan een big bazar dus zelfs de kinderen waren enthousiast om even te shoppen. Wat hadden ze daar een ongelooflijk uitgebreid assortiment. Aan zooi. Maar wat voor een zooi! Bij de afdeling Australie souvenirs hebben we nog wat leuke dingen gescoord waarvan jullie straks zeggen: 'O, wat leuk, dat had je echt niet hoeven te doen' en waarvan jullie denken: 'Mijn hemel, wat moeten we daar nu mee...'. Dat komt dan van de Dollar Tree! Zelf heb ik nog een altijd al graag willen hebben, echt niet in staat te laten liggen, plastic lichtblauw tafelzeil gekocht. Jaja, ik heb zelfs getwijfeld over nog een kleur, ze hadden er zoveel, maar niet gedaan. Ik vond het best knap van mezelf.

De blauwe lucht had intussen plaats gemaakt voor zwaar bewolkte hemel. En wij hadden zoveel tijd met shoppen en boodschappen doen doorgebracht dat we alweer honger hadden en meteen op de parkeerplaats hebben geluncht. Dat is het voordeel van altijd je keuken bij de hand hebben. Met een gevulde maag kregen Jan en ik wel weer zin in een wandeling. De kinderen niet maar dat is dan weer het nadeel van de camper, je kan niet thuis op de camping blijven. Dus reden we in ieder geval met zijn allen naar Noosa National Park. Een korte wandeling van onze Campers kitchen naar de Devils Kitchen. Het weer deed alvast een duit in het zakje, het begon vrij hard te regenen. De wereld zag er meteen heel anders uit, alsof we Zeus en Hades tartten (we zitten nog helemaal in Perseus Jackson en de Olympiërs) door naar Devils Kitchen te gaan. We hebben nog even in ons motorhoompje gewacht maar besloten toen toch te gaan. Dan maar nat.

Roos had er niet zoveel zin in maar het alternatief, met noodweer op een vrijwel lege parkeerplaats in je eentje in de camper te blijven, was nog minder aantrekkelijk. Vol goede moed trokken we door de regen naar het strand. Dat heette Sunshine Beach. Yeah sure...
Want daar sloeg behalve de striemende regen ook het opwaaiende zand in ons gezicht. Het voelde koud, nat en guur aan. We zagen veel kwallen op het strand liggen, sommige nog levend. Roos kreeg zelfs medelijden, maar niet zoveel dat we ze opgeraapt en in de zee gegooid hebben. Gelukkig ging het pad tegen de begroeide kust verder, iets meer beschutting was toch comfortabel. Behalve de neerslaande regen en de woeste zee hoorde je niets. En behalve een Bush turkey en wat Surf Dudes op het natte droge, die zie je namelijk overal, zagen we ook niets. Jan merkte op dat het goed was dat we gister de walvistocht hadden gedaan, met dit weer hadden we waarschijnlijk al in de haven moeten overgeven. Aangekomen op de steile rotsen van de Devils Kitchen maakten we wat foto's waarbij ik me hardop afvroeg hoe stevig de rotsformatie was waar we op stonden. En hoe hoog de golven eigenlijk konden komen. De fotosessie was voor wat betreft de kinderen meteen voorbij en Jan begon te lachen. 'Jij maakt je te druk lief' zei hij terwijl hij me toch ook het verhaal vertelde van die ouders die deze zomer een selfie op de berg maakten en hun kinderen ze in de afgrond zagen storten. Nou, dan sterf ik toch liever als Inge Paniekvogel achter mijn breiwerk op 88 jarige leeftijd, dan nu als Inge Daredevil bij Devil's Kitchen, alhoewel het qua krantenkop wel goed staat. Het stuk bos waar we doorheen liepen was wederom anders dan wat we eerder gezien hadden, veel bomen met rood hars, net alsof ze bloedden en ook een soort ragebolplant die ook op afgebrande palmen groeit. En terwijl Daan zonder te mopperen er een behoorlijk tempo inhoudt en allerlei scènes uit Lord of the Rings naspeelt, zo sjokt Roos er een beetje achteraan maar ziet vervolgens elk vogeltje of beestje. Het klaart een beetje op wat heel fijn is, want vooral Jan, is met de minst waterdichte jas tot op het bot verkleumd. Het laatste stuk wandeling loopt door de villawijk van Noosa Heads, een uitgelezen mogelijkheid voor een nieuw spel: in welk huis zou jij wel willen wonen. Dat waren er best veel. Het spel erna was snel afgelopen: welk huis kunnen we betalen? Maar daar stond ons eigen huisje ons al tegemoet te glimmen, als een parel op het natte grijze asfalt, want uiteindelijk gaat er toch niets boven home sweet, motorhome.

En voor de oplettende lezer die zich misschien intussen afgevraagd heeft hoe het nou met de was is afgelopen die ik s morgens had opgehangen, die was lag al droog in de camper. Want na de lunch op de parkeerplaats zijn we even terug gereden naar de camping om de was binnen te halen, ik zag de bui namelijk al hangen. In het verhaal kwam deze omweg echter niet zo mooi uit, dus liet ik het achterwege. De vrijheid van de schrijver zogezegd, maar om jullie toch niet op te zadelen met een vraag die blijft knagen, zo eentje waar je s nachts opeens van wakker wordt: Hoe zat het nu met de was??!!, om dat te voorkomen, deze kleine toevoeging.