Tien plus tien

Op ons persoonlijke tv scherm staan nog 2.40 vlieguren. Na al ruim 17 vlieguren achter de rug te hebben, kan ik jullie verzekeren dat ik uitkijk naar de nul. Ondanks de door Daan reeds beschreven luxe aan boord, helpen de Koreaanse slofjes, heel veel keuze op je persoonlijke tv en bijzonder aardige stewardessen toch niet tegen mijn stijve nek, opgezwollen voeten en de ijskoude lucht.

De kinderen hebben eigenlijk op beide vluchten goed geslapen. De rest van de tijd hebben ze met open mond voor het scherm gehangen. De kaartspelletjes en mastermind zijn uiteraard niet uit de tas geweest. Extra cool vonden we de optie om de hele vlucht met de camera naar beneden te kijken, echter voor het tweede deel van onze vlucht had dat niet veel nut. In het donker over zee.

Nog even en dan zetten we voet op Australische bodem. Dan nog voorbij de douane zien te komen, moet ik nu wel of niet mijn medicijnen aangeven? Afijn jullie gaan het merken. Als je straks een uitnodiging krijgt voor het reisverslag: inprison.waarbenjij.nu, dan weten jullie dat het niet helemaal gelopen is zoals gehoopt. Voorlopig houden we ons vast aan een goed Australisch gezegde: No worries mate!

Ps. Alles goed gegaan bij de customs. Eerlijk gezegd was het een beetje teleurstellend dat alles wat ik aan te geven had, ze niet eens wilden bekijken, en we gewoon mochten doorlopen. Maar toch ook wel weer fijn...